به نقل از «قدس آنلاین»

مهجوریت سیره رفتاری حضرت علی اکبر (ع) در طول تاریخ/ ویژگی و شباهت اولین شهید بنی هاشم به پیامبر اکرم (ص)

تاریخ انتشار: ۲۸ فروردین ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۴۶۱۹۸۰

حجت الاسلام حائری با اشاره به ویژگی‌های بارز حضرت علی اکبر (ع) درخصوص مهجور ماندن زندگی این حضرت در طول تاریخ گفت.

به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، حضرت علی اکبر (ع) فرزند امام حسین (ع) در بین سال‌های ۳۳ تا ۳۵ هجری قمری از مادری به نام لیلا دختر ابی مرّه در شهر مدینه به دنیا آمدند و در مکتب انسان ساز پدر خود شیوه‌های صحیح دفاع از مکتب و اطاعت از امامت و حمایت از آرمان‌های مقدس آن را آموخت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او در روز عاشورا اولین نفر از بنی هاشم بود که پس از مبارزه جانانه جام شهادت سر کشید. به همین منظور روز میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام (ع) را روز جوان نامگذاری کرده اند.

امام حسین علیه السلام (ع)‌ حضرت علی اکبر (ع) را عصاره بنی هاشم و شبیه‌ترین مردم به پیامبر (ص) دانسته، فرمود هر وقت دلمان برای رسول الله (ص) تنگ می‌شد. مشتاق زیارت علی اکبر می‌شدیم و زیارت و ملاقات علی اکبر ع (ع) بود که دلمان را در فراق پیامبر ص (ص) تسلی می‌بخشید.

پس اگر کسی شیفته جمال و کمال پیامبر (ص) است، می‌تواند از رخسار و فضایل علی اکبر(ع) هم به پیامبر (ص) برسد.

حجت الاسلام و المسلمین سید مهدی حائری خطیب و کارشناس امور دینی درباره ولادت حضرت علی‌اکبر (ع) و ویژگی‌های ذاتی ایشان اظهار کرد: سن حضرت علی اکبر (ع) از ۲۶ تا ۲۸ سال تخمین زده شده است و ایشان همان شخصیتی است که از سن ۶ سالگی نمازشب‌اش قضا نشده است و تربیت شده مکتب پدر حضرت سید الشهدا (ع) هستند. ولایت پذیری ایشان به نحوی بود که روی صبحت امام (ع) سخنی نمی‌گفتند. امام حسین (ع) به حدی به حضرت علی اکبر علیه السلام اطمینان داشتند که در تمام جلسات خصوصی روز دوم، ششم و حتی در روز عاشورا که امام حسین (ع) با عمربن سعد جلسه داشتند، حضرت علی اکبر علیه السلام را همراه خود می‌بردند.

وی در ادامه بیان کرد: معمولا زیارت امامزادگان از نقل است و روایت معصوم ندارد، اما در شأن و منزلت حضرت علی اکبر علیه السلام همین بس که زیارت ایشان از ناحیه معصوم وارد شده است و در حتی در زیارت وارث، ناحیه و عاشورا هم از حضرت علی اکبر علیه السلام یاد شده و بارها گفتند که در زیارت امام حسین علیه السلام، زیارت پایین پای حضرت علیه السلام فراموش نشود.

این خطیب و کارشناس مذهبی افزود: در آخرین سلام زیارت عاشورا، همه می‌گویند که منسوب به امام سجاد علیه السلام است، اما درواقع این سلام به حضرت علی اکبر علیه السلام می‌رسد.

بیشتر بخوانید: شب ولادت حضرت علی اکبر (ع) هیئت به کجا برویم؟

وی ادامه داد: حضرت علی اکبر علیه السلام شخصیتی بودند که بسیار به اتفاقات پیرامون خود توجه داشتند و هیچ وقت جلوتر از امام، پیغمبر و خدای خود حرکت نکرده است، به همین سبب همیشه پشت سر امام خود حرکت کردند و اولین جوان هاشمی که وارد میدان نبرد شد، این حضرت بودند.

وی درباره چگونگی ولادت حضرت علی اکبر علیه السلام گفت: متاسفانه خیلی در تاریخ درخصوص ولادت ایشان مطلبی بیان نشده است و حتی در بسیاری از کتب تاریخی که درباره حضرت آمده، سند منتغمی تنظیم نشده است. اما مبنی بر روندی که برای همه معصومین وجود داشت، تولد حضرت علی اکبر علیه السلام نیز با سنت نبوی به هنگام ولادت همراه بود. 

حجت الاسلام و المسلمین حائری درباره ویژگی و شباهت حضرت علی اکبر علیه السلام با جد بزرگوارشان پیامبر اکرم (ص) گفت: آنچه که در منابع معتبر درباره این حضرت آمده شباهت بی نظیرشان از نظر خلقی، رفتاری، کلامی و ... با پیامبر اکرم (ص) است و همچنین درباره حضرت محمد مصطفی (ص) داریم که خداوند می فرماید: «ای پیغمبر! تو دارای اخلاق عظیم هستی.»؛ به همین دلیل رمز موفقیت پیامبر (ص) برای رسالت خوشرویی و خوش خلقی ایشان بود.

منبع: باشگاه خبرنگاران

انتهای پیام/

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: امام حسین ع حضرت علی اکبر ع روز جوان ولادت حضرت علی اکبر ع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۴۶۱۹۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

امام صادق(ع) چگونه جان امام بعد از خود را محافظت کردند؟

به گزارش خبرنگار جماران، بیست و پنجم شوال سال 148 قمری مصادف است با سالروز شهادت امام صادق علیه السلام، رئیس مکتب شیعه. دوران 34 ساله امامت آن حضرت مصادف بود با پایان عصر امویان و آغاز عباسیان. هر چند که این تغییر سلسله به لحاظ فعالیت های علمی شرایط خوبی را برای امام صادق علیه السلام فراهم آورده بود تا جایی که ایشان شاگردان بسیاری را تربیت کردند اما به لحاظ سیاسی در شرایطی می زیستند که حتی نمی توانستند وصی و امام بعد از خود را معرفی کنند از این رو با سیاست مدبرانه خود به گونه ای وصیت کردند تا جان وصی حقیقی خود (امام کاظم علیه السلام) را از خطر گزند منصور دوانیقی حفظ کنند، در این رابطه نظر شما را به حدیث زیر جلب می کنیم:

 

ابو ایوب نحوی می گوید: منصور در نیمه های شب مرا طلبید، به نزدش رفتم، دیدم روی کرسی (صندلی) نشسته و شمعی در برابرش است و نامه ای در دست دارد وقتی که بر او سلام کردم، نامه را به طرف من انداخت و گریه می کرد به من گفت: این نامه محمد بن سلیمان (والی مدینه) است که در آن خبر داده جعفر بن محمد علیهما السلام وفات کرده آنگاه سه بار گفت: انا لله و انا الیه راجعون. در کجا مانند جعفر (امام جعفر صادق علیه السلام) یافت می شود؟ سپس به من گفت: بنویس:

من آغاز نامه را نوشتم، گفت: (برای محمد بن سلیمان) بنویس، اگر او (امام صادق) به شخص معینی وصیت کرده است، او را احضار کن و گردنش را بزن.

(نامه را نوشتم و به سوی مدینه فرستاده شد.)

پاسخ نامه آمد و در آن نوشته شده بود: جعفر بن محمد علیهما السلام به پنج نفر وصیت کرده است که عبارتند از:

منصور دوانیقی 2. محمد بن سلیمان (والی مدینه) 3. عبدالله (یکی از پسرانش) 4. حمیده (مادر امام کاظم) 5. موسی علیه السلام (1)

در حقیقت وصی امام صادق علیه السلام همان موسی بن جعفر علیهما السلام بود ولی آن حضرت با این سیاست خواست جان وصی خود را حفظ کند. با توجه به اینکه عدم صلاحیت آن چهار نفر دیگر از نظر شیعیان روشن بود.

مطابق بعضی از روایات، منصور دوانیقی پس از دریافت جواب نامه گفت: مالی الی قتل هولاء سبیل من راهی به کشتن همه این پنج نفر ندارم.(2)

 

1. اصول کافی؛ ج 1، ص 310

2. اعلام الوری، ص 290

برشی از کتاب نگاهی بر زندگی امام صادق علیه السلام، ص 140-141